Pierwsze wzmianki o Lubieni pochodzą z końca XIII w. – w wykazie włości biskupów wrocławskich z 1296 r. znajduje się miejscowość o nazwie Lobene. Być może w owym czasie istniała w tym miejscu niewielka osada leśna, składająca się z kilku domostw. Nazwa miejscowości pochodzi prawdopodobnie od słowa „łub” albo „lub”, oznaczającego bagno, mokradło.
W XV w., czasie wojen husyckich, miejscowość nosiła nazwę Lubien od wodza oddziału husytów – Lubena.
Ze względu na położenie w lesie, wieś była osadą leśną.
Po przejęciu Śląska przez Prusy, wśród miejscowości słowiańskich, zaczęto zakładać miejscowości z niemiecka ludnością, która zasiedlała się na korzystnych warunkach.
Wyzwolenie wyznań ewangelickich w 1742r. przyczyniło się do zaplanowania założenia nowej kolonii w osadzie, w której dawniej bywali zwolennicy Jana Husa.
W 1777r. w Lubinie rozpoczęto budowę 40 domostw, 4 studni publicznych i szkoły. Wybuch wojny bawarskiej w 1778 r. przerwał na rok tworzenie kolonii. Ostatecznie budowę kolonii ukończono w 1780r.
Lubienia została podzielona na 40 działek i zasiedlona przez 40 rodzin husyckich z Koenigsgraetz, które były zobowiązane ślubować wieczną wierność królowi pruskiemu. Po trudnej i długiej podróży pierwsi koloniści wprowadzili się 21 kwietnia 1780 r. Przydział działek odbył się przez losowanie. Oprócz działki każda rodzina otrzymała 20 mórg lasu (do wykarczowania) oraz narzędzia do pracy. Mieszkańcy zajmowali się głównie karczowaniem lasów, osuszaniem bagien i rzemiosłem. Przez 8 lat koloniści zwolnieni byli z podatków i służby wojskowej. Musieli jednak przez 10 lat odpracować kilka godzin w lesie.
Mało urodzajna ziemia nie rekompensowała wkładu pracy co powodowało opuszczenie wsi przez niektórych kolonistów. Do wsi napływali nowi mieszkańcy.
W 1782 r. miejscowość otrzymała nazwę Sacken, dla uczczenia ministra pruskiego księcia Karola, którego nazywano „Fürst Sacken”. Nadal jednak w użyciu były polskie nazwy pochodzenia słowiańskiego: Lubienie, Lubień. Lubin i Lubina.
W 1819r. wieś liczyła 40 kolonistów i trzech chałupników ze Śląska.
W 1861 r. liczba mieszkańców wynosiła już 648. W miejscowości znajdowały się m.in. szkoła ewangelicka, jeden budynek publiczny, 66 domów mieszkalnych i 63 zabudowania gospodarcze. Nauczyciela w szkole obowiązywała znajomość języków: niemieckiego, polskiego i czeskiego. W tym czasie miejscowość zajmowała 900 mórg, a inwentarz żywy składał się z: 5 koni, 63 wołów, 43 krów i 29 sztuk jałowizny.
Stan inwentarza żywego w 1918 r. przedstawiał się następująco: 11 koni, 332 krowy, 74 świnie, 91 kóz, 194 króliki i 734 sztuki drobiu. W 1931 r. liczba krów wynosiła 373, a świń – 262.
Podczas plebiscytu w 1921 r. do głosowania były uprawnione 692 osoby, z czego 311 osób (ok. 44,9%) to emigranci.
W 1939 r. podział ziemi w miejscowości przedstawiał się następująco: 178,08 hm² ziemi ornej, 2,10 hm² ogrodów, 62,40 hm² łąk i pastwisk oraz 8,60 hm² lasów i nieużytków.
W 1965 r. powierzchnia miejscowości wynosiła 388,1 hm².
W 2011 r. powierzchnia miejscowości wynosiła 1794 hm², z czego 370 hm² (ok. 20,6%) stanowiły użytki rolne, a 78% – lasy.